Δένδιας: «Επιβεβαιώνεται το δικαίωμα των νησιών»
Για «ιστορική ημέρα» έκανε λόγο ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, ανακοινώνοντας την υπογραφή της συμφωνίας για την οριοθέτηση κοινών θαλάσσιων ζωνών με την Ιταλία.
Κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου, ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας υποστήριξε ότι η συμφωνία «κατοχυρώνει τα συμφέροντα των Ελλήνων αλιέων», εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του προς τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, Μάκη Βορίδη.
Παράλληλα, επεσήμανε ότι η σημερινή εξέλιξη επιβεβαιώνει το δίκαιο των νησιών σε θαλάσσιες ζώνες και έρχεται στη βάση της Συμφωνία του 1977 για την υφαλοκρηπίδα των δύο χωρών.
Τόνισε, επίσης, ότι στόχος της Ελλάδας είναι ο καθορισμός συμφωνιών μ’ όλους τους γείτονες της χώρας, στη βάση του διεθνούς δικαίου και του αμοιβαίου συμφέροντος.
Απευθυνόμενος προς την Αγκυρα, ο κ. Δένδιας ανέφερε ότι η οριοθέτηση ζωνών επιτυγχάνεται με έγκυρες και όχι ανυπόστατες συμφωνίες, όπως συνέβη μεταξύ Τουρκίας και Σάρατζ (σ.σ. επικεφαλής της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας της Λιβύης).
«Και σίγουρα όχι με μονομερείς καταθέσεις συντεταγμένων» έσπευσε να προσθέσει.
Στο ίδιο πλαίσιο, αποδοκίμασε το αίτημα της τουρκικής εταιρείας πετρελαίου για γεωτρήσεις σε απόσταση έξι ναυτικών μιλίων από τα ελληνικά νησιά. «Οι ενέργειες αυτές αποδεικνύουν περίτρανα τον αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας».
Ιταλός ΥΠΕΞ: Στενή η συνεργασία Αθήνας – Ρώμης
Από την πλευρά του, ο Ιταλός υπουργός Οικονομικών, Λουίτζι ντι Μάιο, εξέφρασε τις ευχαριστίες του στον ελληνικό λαό και την κυβέρνηση.
Εξήρε δε τη συνεργασία Αθήνας – Ρώμης, την οποία χαρακτήρισε ως «στενή και κοινής ωφελείας» σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (σ.σ. Συρία, Βαλκάνια κτλ) και όχι μόνο.
Υπεγράφη η συμφωνία Ελλάδας – Ιταλίας
Ο Ιταλός υπουργός έφθασε στο υπουργείο Εξωτερικών στις 12.00 το μεσημέρι, όπου τον υποδέχθηκε ο Ελληνας ομόλογός του.
Ακολούθησαν διευρυμένες επαφές μεταξύ της ελληνικής και της ιταλικής αντιπροσωπείας, ενώ στις 13.20 οι δύο υπουργοί υπέγραψαν τη συμφωνία για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών.
Τι είναι η ΑΟΖ
Σύμφωνα με τη Συνθήκη του ΟΗΕ (1980), ως ΑΟΖ θεωρείται η θαλάσσια έκταση εντός της οποίας ένα κράτος έχει δικαίωμα έρευνας ή άλλης εκμετάλλευσης των θαλασσίων πόρων, συμπεριλαμβανομένης και της παραγωγής ενέργειας.
Η έκταση της ΑΟΖ υπολογίζεται πέραν των χωρικών υδάτων και έως τα 200 ναυτικά μίλια από την ακτογραμμή, ενώ η δικαιοδοσία του παράκτιου κράτους αφορά τα ύδατα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας (σ.σ. η επιφάνεια αποτελεί διεθνή ύδατα), ο βυθός και το υπέδαφος.
Οπως και στις περιπτώσεις των χωρικών υδάτων και της υφαλοκρηπίδας, εφόσον οι ΑΟΖ δύο χωρών αλληλοεφάπτονται, έγκειται στα γειτονικά κράτη να ορίσουν από κοινού θαλάσσια σύνορα.
Οι διαφορές ΑΟΖ – υφαλοκρηπίδας
Πέραν της διαφορετικής έκτασης των δύο εννοιών (σ.σ. ΑΟΖ έως 200 ναυτικά μίλια – υφαλοκρηπίδα έως 350 ναυτικά μίλα), οι διαφορές συνίστανται και σε ζητήματα κυριαρχίας.
Ενδεικτικά, η υφαλοκρηπίδα είναι μόνο ο βυθός και το θαλάσσιο υπέδαφος, ενώ η ΑΟΖ περιλαμβάνει και το τμήμα της θάλασσας έως την επιφάνεια του νερού. Επίσης, η υφαλοκρηπίδα υπάρχει a-priori, χωρίς να χρειάζεται το εκάστοτε κράτος να προχωρήσει στην οριοθέτησή της.
Αντίθετα, η ΑΟΖ υφίσταται μόνον εφόσον το εκάστοτε κράτος προχωρήσει στη ανακήρυξή της, βάσει των διεθνών κανόνων και της σύμφωνης γνώμης των γειτονικών κρατών.
Πηγή: Sputniknews
