Ταινίες Πρώτης Προβολής: Ανεβαίνει το κινηματογραφικό θερμόμετρο

Εξι νέες ταινίες, απ’ τις οποίες ξεχωρίζουν το τυνησιακό αγωνιώδες δράμα «Ενας Γιος» και η επανεμφάνιση του Γούντι Αλεν με την κωμωδία «Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν», παίζουν στο πανί αυτή την εβδομάδα κι ενώ συνεχώς ανεβαίνει το ενδιαφέρον του κοινού, κάτι που αποτυπώνεται και στα εισιτήρια. Επίσης, βγαίνουν τρεις αριστουργηματικές επανεκδόσεις, η περίφημη «Συνομιλία» του Κόπολα, «Η Οδός Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς και το αντιπολεμικό δράμα του Αλεξέι Γκέρμαν «Ελεγχος στους Δρόμους».
Ενας Γιος (Un Fils) Δραματική ταινία, γαλλικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Μεχντί Μπαρσαουί, με τους Σάμι Μπουατζίλα, Νάτζλα Μπεν Αμπνταλάχ, Γουσέφ Κεμίρι κ.ά.
Εξαιρετικού ενδιαφέροντος δράμα από την Τυνησία, του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Μεχντί Μπαρσαουί, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ της Βενετίας και έχει μαζέψει αρκετά βραβεία, μεταξύ των οποίων και του Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον υπέροχο πρωταγωνιστή της Σάμι Μπουατζίλα.
Μία ολοκληρωμένη δουλειά σε όλους τους τομείς, που βασίζεται σε σενάριο τού σκηνοθέτη και διαθέτει αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η ιστορία μιλά για ένα ζευγάρι ευκατάστατων Τυνήσιων, που απρόσμενα πέφτει πάνω σε μία επίθεση ανταρτών και τραυματίζεται σοβαρά ο γιος τους, ο οποίος πρέπει άμεσα να κάνει μεταμόσχευση ήπατος, ένα τραγικό γεγονός που θα φέρει στην επιφάνεια κρυμμένα μυστικά και σκληρά διλήμματα.
Παρότι ο Μπαρσαουί, τοποθετεί την ιστορία του στο 2011, στην εποχή της Αραβικής Ανοιξης, κρατά αποστάσεις από το πολιτικό διακύβευμα αν και ο ίδιος σπουδαγμένος στην Μπολόνια και με εμφανείς δυτικές επιρροές. Οπως είναι άλλωστε και το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των γονιών, που είναι ευκατάστατοι, μιλούν και συμπεριφέρονται σχεδόν σαν Ευρωπαίοι, μετακινούνται, για την ασφάλειά τους, με ένα πολυτελές θηριώδες αυτοκίνητο, το οποίο όμως δεν τους προστάτεψε την κρίσιμη στιγμή. Ενα ζευγάρι που θα πρέπει να αντιμετωπίσει την απιστία της γυναίκας, με ευρωπαϊκό χαρακτήρα, αλλά η λύση θα έρθει από τον θρησκευτικό νόμο της χώρας. Ο πατέρας, που θα μπορούσε να είναι και ο τίτλος της ταινίας, θα χάσει τη γη από τα πόδια του μετά την αποκάλυψη ότι ο αγαπημένος του γιος δεν είναι δικό του παιδί, αλλά δεν θα σκεφτεί ούτε στιγμή να εγκαταλείψει τον άνισο αγώνα για τη σωτηρία του παιδιού του. Αυτό που θα τον φέρει στα όριά του, είναι η συγκατάθεσή του ότι το παιδί είναι ενός άλλου, προκειμένου να γίνει η μεταμόσχευση κι ενώ ο χρόνος λιγοστεύει.
Ο Μπαρσαουί δίνει ένα υποδειγματικό δράμα, με βαθιά δουλεμένους χαρακτήρες -ακόμη και τους δευτερεύοντες, κλιμακώνει την ένταση και την αγωνία, χωρίς υπερβολές και δραματικές εξάρσεις, το λιτό σενάριό του, εμπλουτίζεται από την υποβλητική του σκηνοθεσία και τις μελετημένες ανάσες από το ασφυκτικό περιβάλλον του νοσοκομείου, ακόμη και με το επεισόδιο για την αναζήτηση οργάνου, από το παράνομο εμπόριο οργάνων και ειδικά από ορφανά παιδιά της Λιβύης. Ενα εμπόριο που ανθεί σε όλο τον κόσμο και ειδικά στις εμπόλεμες περιοχές.
Ο πρωταγωνιστής Σάμι Μπουατζίλα παραδίδει μαθήματα υποκριτικής, με την εσωτερική του ερμηνεία, αντανακλά το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει, την τραγική του θέση, την ψυχολογία ενός ανθρώπου που πάει στην κόλαση και επιστρέφει όταν αποφασίζει ότι η συγχώρεση είναι σπουδαιότερη από όλα τα στερεότυπα και τις δυτικές πεποιθήσεις με τις οποίες είχε γαλουχηθεί. Από κοντά και η γοητευτική Νάτζλα Μπεν Αμπνταλάχ, στο ρόλο της μητέρας, με τη μετρημένη και διακριτικά σπαρακτική ερμηνεία της.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Μια οικογένεια πέφτει θύμα τρομοκρατικής επίθεσης. Ο 11χρονος Αζίζ τραυματίζεται σοβαρά και οι γονείς κάνουν αγώνα δρόμου ώστε να βρουν δωρητή για μεταμόσχευση, καθώς ένα οικογενειακό μυστικό βγαίνει στην επιφάνεια. Στη σκιά της οικογενειακής τραγωδίας, μυστικά και διλήμματα φανερώνουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο.
Το Φεστιβάλ του Ρίφκιν (Rifkin’s Festival) Κωμωδία, αμερικάνικης, ισπανικής και ιταλικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Γούντι Αλεν, με τους Γουάλας Σον, Τζίνα Γκέρσον, Ελένα Ανάγια, Κρίστοφ Βαλτς, Λουί Γκαρέλ κ.ά.
Πολύ φασαρία για το τίποτα; Οχι ακριβώς ,αν και είναι φανερό ότι ο Γούντι Αλεν έχει κουραστεί και αυτό φαίνεται και στους ήρωες της ταινίας του. Ο 85χρονος σκηνοθέτης, που εκτός από το βάρος των γηρατειών, είναι φανερό ότι έχει επηρεαστεί και από τα προσωπικά του προβλήματα.
Εδώ, στην 48η ταινία του, επανεξετάζει ορισμένα από τα αγαπημένα του θέματα, όπως οι παράνομοι έρωτες, η αποστροφή του για την εμπορευματοποίηση του κινηματογράφου και φυσικά οι μεγάλοι Ευρωπαίοι δημιουργοί, όπως οι Φελίνι, Μπουνιουέλ, Μπέργκμαν, Τριφό, Γκοντάρ. Σκηνοθέτες που τον επηρέασαν στη νεανική του ηλικία, καθώς τους βασάνιζε κι αυτούς το ερώτημα για το νόημα της ζωής, η μεταφυσική αγωνία, οι υπαρξιακές αναζητήσεις. Και φυσικά παρελαύνουν και οι γνωστές εμμονές του- για να μην πολυλογούμε: σκηνή πρώτη, ο ήρωας απέναντι σε έναν ψυχαναλυτή…
Ο Αλεν ξεχώρισε σε αυτά τα 50 χρόνια πορείας του, γιατί ήταν ένας εμπνευσμένος παραμυθάς, ένας άψογος αφηγητής, που ήξερε να χώνει εκεί που χρειάζεται την ξεκαρδιστική ατάκα, να σπάει το δράμα με το γέλιο, να ξέρει πότε να μιλάει και πότε να σιωπά. Μία τέχνη που δύσκολα ξεχνιέται, αλλά και για να την υπηρετήσεις πρέπει να έχεις τη διαύγεια και το κέφι. Και ο Γούντι Αλεν μάλλον έχει απολέσει τη διαύγειά του και έχει χάσει το κέφι του. Ετσι, η ιστορία του -ένας διανοούμενος και ολίγον αστείος τύπος που δουλεύει πάνω σε ένα φιλόδοξο βιβλίο, συνοδεύει την όμορφη και νεότερη γυναίκα του σε ένα φεστιβάλ στην Ισπανία, που έχει ξεμυαλιστεί με ένα νεαρό αυτάρεσκο σκηνοθέτη- αγκομαχά, τα σκηνοθετικά ευρήματα ελάχιστα (ξεχωρίζουν τα εμβόλιμα σκετς με κλασικές ευρωπαϊκές ταινίες στα οποία συμμετέχει και ο ίδιος ο ήρωας), το σενάριο προχειρογραμμένο και εκεί που περιμένεις κάτι που θα απογειώσει την ταινία, αντιθέτως προσγειώνεσαι στην ασφάλεια της αδιαφορίας.
Συμπαθής ο πρωταγωνιστής Γουάλας Σον, ένας καρατερίστας που δύσκολα όμως μπορεί να σηκώσει το βάρος του πρωταγωνιστή, ικανοποιητικό το υπόλοιπο καστ, ενώ ο μόνος που φαίνεται να το διασκεδάζει είναι ο Κριστόφ Βαλτς (ως «Θάνατος» στο όνειρο από την ταινία «Εβδομη Σφραγίδα»), που όπως είχε δηλώσει ήθελε να παίξει οπωσδήποτε σε μια ταινία του Αλεν.
Τι μένει; Μα η φωτογραφία του 80άρη Βιτόριο Στοράρο, που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά γιατί είναι ένας από τους μεγαλύτερους διευθυντές φωτογραφίας όλων των εποχών.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο διανοούμενος Μορτ Ρίφκιν συνοδεύει τη σύζυγο του Σου στο διάσημο ισπανικό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν, ανησυχώντας για το ξεμυάλισμα της με τον νεαρό σκηνοθέτης Φιλίπ. Στο πίσω μέρος του μυαλού του, ο Μορτ ελπίζει ότι η αλλαγή περιβάλλοντος θα δώσει σπίθα στο πρώτο του υπερφιλόδοξο μυθιστόρημα. Οσο η Σου ασχολείται παθιασμένα με τον γοητευτικό Φιλίπ, ο Μορτ συναντά τη γλυκιά Δρ. Ρόχας και κάτι μέσα του αλλάζει. Μία διάθεση αναθεώρησης της ζωής μέσα από τη δύναμη του κλασικού σινεμά αναζωπυρώνει την ελπίδα του Μορτ για το μέλλον.
Spiral: From the Book of Saw Θρίλερ, αμερικάνικης παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Ντάρεν Λιν Μπούσμαν, με τους Κρις Ροκ, Σάμιουελ Τζάκσον, Μαξ Μινγκέλα, Μαρισόλ Νίκολς, Τόμπιν Μπελ κ.ά.
Το γνωστό φραντσάιζ θρίλερ, επιστρέφει στις μεγάλες οθόνες, για ένατη φορά, κουράζοντας ακόμη κι εκείνους που πίνουν νερό στο όνομα του Saw. Ενα ακόμη, λοιπόν, θριλεράκι, που φλερτάρει με τον τρόμο και στο οποίο πρωταγωνιστεί ο μαύρος κωμικός Κρις Ροκ, ο οποίος μεταμορφώνει το μακάβριο χιούμορ σε χοντροκομμένη φάρσα, με την αλλοπρόσαλλη ερμηνεία του. Το στόρι, που λίγη σημασία έχει (ένας αστυνομικός στο κατόπι ενός διεστραμμένου σίριαλ κίλερ) είναι γεμάτο από αντιγραφές διάσημων θρίλερ του είδους, κακοποιώντας τα και φτάνοντας στα όρια της παρωδίας. Η σκηνοθεσία του Μπούσμαν μοιάζει με αγγαρεία, δίχως ούτε ένα εύρημα ή κάτι που να δίνει πνοή στην ταινία και το σενάριο γραμμένο στο γόνατο. Στην ταινία εμφανίζεται και ο Σάμιουελ Τζάκσον, που κάνει ακόμη μία αρπαχτή, απ’ αυτές που μας έχουν συνηθίσει πλέον μια σειρά από σημαντικούς ηθοποιούς του Χόλιγουντ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ενας ντετέκτιβ αναλαμβάνει την εξιχνίαση μιας σειράς αιματηρών δολοφονιών, οι οποίες θυμίζουν έντονα τους φρικτούς φόνους που διέπραξε ο διαταραγμένος Jigsaw. Καθώς η έρευνα προχωρά, εν αγνοία του ο αστυνομικός βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα σκοτεινό παιχνίδι ενός σαδιστή δολοφόνου.
Προβάλλονται επίσης οι ταινίες:
Δε Θέλω να Γίνω Δυσάρεστος Αλλά Πρέπει να Μιλήσουμε για Κάτι Πολύ Σοβαρό Ελληνική μαύρη κωμωδία του 2019, που αποτελεί τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Γιώργου Γεωργόπουλου και σίγουρα διεκδικεί το βραβείο του πιο μακροσκελή τίτλου στο σινεμά. Η αρχική πρωτότυπη ιδέα, για έναν πετυχημένο στέλεχος εταιρείας, που πληροφορείται ότι είναι φορέας ενός σεξουαλικά μεταδιδόμενου ιού, θανατηφόρου μόνο για τις γυναίκες και πρέπει να βρει ποια από τις πρώην σχέσεις του τού μετέδωσε τον ιό, προκειμένου να φτιαχτεί ένα εμβόλιο, σκοντάφτει ορισμένες φορές στα γνωστά προβλήματα του νέου ελληνικού σινεμά και παρά το ενδιαφέρον της, μοιάζει ως μία ακόμη χαμένη ευκαιρία για μια καυστική σάτιρα.
Πρωταγωνιστεί ο Ομηρος Πουλάκης, ενώ εμφανίζονται και οι Βαγγέλης Μουρίκης, Ιωάννα Παππά, Κόρα Καρβούνη, Βίκυ Παπαδοπούλου κ.ά.
Διαστημικά Καλάθια: Η Νέα Γενιά «Space Jam: A New Legacy) Ο Λεμπρόν Τζέιμς στα βήματα του θρυλικού Μάικλ Τζόρνταν («Διαστημικά Καλάθια»), για να σώσει τη σχέση του με τον γιο του, θα πρέπει να μπει στο παρκέ για έναν κρίσιμο αγώνα, έχοντας δίπλα του τα Looney Tunes, από Μπαγκς Μπάνι και Τουίτι μέχρι Ντάφι Ντακ. Θεαματικά καρφώματα, διασκεδαστικές στιγμές και γνωστές συνταγές σε ένα αδιάφορο νεανικό φιλμ συνδυασμός κινούμενων σχεδίων με ηθοποιούς, που γύρισε ο Μάλκομ Ντ. Λι και που απευθύνεται κυρίως στους φαν του ΝΒΑ και του θηριώδους Λεμπρόν Τζέιμς.
Η Αιώνια Κάθαρση (The Forever Purge) Ο φασαριόζικος χαβαλές τρόμου φτάνει την πέμπτη ταινία του αμερικάνικου φραντσάιζ ως σίκουελ της προ πενταετίας «Κάθαρση: Ετος Εκλογών». Μία επανάληψη των προηγουμένων, σε σκηνοθεσία του Εβεράρντο Γκουτ, απευθυνόμενο αποκλειστικά στο νεανικό κοινό και με την υπόσχεση, που ελπίζουμε να τηρηθεί, ότι πρόκειται για το τελευταίο φιλμ.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
Η Συνομιλία (The conversation) Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, μετά την επιτυχία των «Νονών» του, ταινιών που σημάδεψαν τον παγκόσμιο κινηματογράφο κι ενώ βρίσκεται στην πιο δημιουργική στιγμή τη ζωής του, μας παραδίδει το 1974 ένα από τα συγκλονιστικότερα πολιτικά θρίλερ, για τη σκοτεινή πλευρά της Αμερικής. Ο Κόπολα ψυχογραφεί ανατριχιαστικά ένα έθνος που ανέχθηκε τον βρόμικο πόλεμο στο Βιετνάμ και την πολιτική σαβούρα που έφεραν το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ, ενώ ταυτόχρονα αναδεικνύει το αίσθημα ενοχής αλλά και της απαίτησης να δοθεί ένας αγώνας, έστω και μάταιος, για να αλλάξει το ζοφερό περιβάλλον στα κέντρα εξουσίας. Ο Κόπολα κινηματογραφεί σε εντελώς διαφορετικό ύφος από τον «Νονό», απαιτεί την απόλυτη προσοχή του θεατή και παραδίδει ένα αριστούργημα, απ’ αυτά που δεν γυρίζονται πλέον. Ομως, «Η Συνομιλία» είναι και μια ταινία του Τζιν Χάκμαν, στην οποία κάνει την ερμηνεία της ζωής του και φτιάχνοντας δικαίως το θρύλο ενός τεράστιου ηθοποιού. Με δυο λόγια, μία εκπληκτική ταινία, πάντα επίκαιρη, ίσως τώρα περισσότερο από ποτέ, που κέρδισε και τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, ενώ έχασε στα Οσκαρ από τον… «Νονό».
Οδός Μαλχόλαντ (Mulholland Drive) Ο Ντέιβιντ Λιντς κατεδαφίζει το «αμερικάνικο όνειρο» και μαζί την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας του Χόλιγουντ. Ακριβώς 20 χρόνια πριν είναι σα να μιλάει για το σήμερα για έναν κόσμο σε παρακμή, που δημιουργεί όνειρα, τα οποία μετατρέπονται σε εφιάλτες, όπως αυτός που ζει η ηρωίδα της ταινίας του Ναόμι Γουότς. Μια νεαρά επαρχιώτισσα που καταφθάνει στο Χόλιγουντ, ελπίζοντας να ζήσει το όνειρό της μπαίνοντας στην κινηματογραφική βιομηχανία. Μία ταινία μεθυστική, που συνεπαίρνει, ακόμη και σε κάποια ακατανόητα σημεία της, μέχρι το συγκλονιστικό τέλος της αποκάλυψης. Ενα νεονουάρ, που συνδυάζει το μυστήριο με το θρίλερ, το δράμα με το σαρδόνιο χιούμορ του Λιντς. Και συνάμα ένα ψυχογράφημα για τα καταπιεσμένα πάθη, τις γυναικείες ονειρώξεις, τις εμμονές, τη δυσβάσταχτη θλίψη κάτω από την επιφάνεια, τα υπαρξιακά αδιέξοδα, που πολλές φορές περιγράφονται μέσα από κλισέ κινηματογραφικών ταινιών, αποδεικνύοντας την επιρροή του Χόλιγουντ στον κόσμο και στη δημιουργία ενός ψεύτικου κόσμου. Εξαίσιες οι Ναόμι Γουότς και Λόρα Χάρινγκ, εντυπωσιακές ερμηνείες και από πολλούς δεύτερους ρόλους, ενώ η μουσική του Αντζελο Μπανταλαμέντι για μια ακόμη φορά διαπεραστική, συνδιαμορφώνοντας την απόκοσμη ατμόσφαιρα ενός εφιάλτη που δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα.
Ελεγχος στους Δρόμους (Proverka na dorogakh) Η πρώτη ταινία του Ρώσου σημαντικού σκηνοθέτη Αλεξέι Γκέρμαν, ενός μάγου των πλάνων και ειδικά των αριστοτεχνικών μονοπλάνων, που γύρισε το 1971 και έμεινε στις αποθήκες για 15 χρόνια, λόγω του πεσιμιστικού θέματός του. Ενας αιχμάλωτος Γερμανός στρατιώτης από τους Σοβιετικούς, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ισχυρίζεται ότι στην πραγματικότητα είναι Ρώσος, που είχε στρατολογηθεί από τους ναζί και αναγκάστηκε να πολεμήσει στο πλευρό τους και για να αποδείξει πως λέει την αλήθεια, θα πρέπει να δώσει μάχες στην αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού.
Μια ταινία που απευθύνεται κυρίως σε συλλέκτες κινηματογραφικών εμπειριών.
Χάρης Αναγνωστάκης
Φωτογραφία από την ταινία «Ενας Γιος»