Όλοι έκαναν λόγο για ένα μεγάλο ταλέντο του αθλήματος, που θα αφήσει εποχή. Ειδικά, μετά το πρώτο της μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κορασίδων, το 2016
Από την εποχή που βρισκόταν στην Λάρισα και αγωνιζόταν σε σύλλογο της περιοχής, το όνομά της, λόγω των πολύ καλών αθλητικών της επιδόσεων, αναφερόταν συχνά πυκνά στην… πιάτσα του Ολυμπιακού ταεκβοντό. Όλοι έκαναν λόγο για ένα μεγάλο ταλέντο του αθλήματος, που θα αφήσει εποχή. Ειδικά, μετά το πρώτο της μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κορασίδων, το 2016, στο Βουκουρέστι, όπου σε ηλικία 13 ετών κατετάγη 3η, ήταν πλέον πασιφανές ότι η Φαίδρα Καλτέκη ήταν μια αθλήτρια που ξεχώριζε και μπορούσε να φτάσει ψηλά.
Η αλλαγή περιβάλλοντος, στην ηλικία των 17 ετών, όταν και μετακόμισε από την θεσσαλική πρωτεύουσα στην Αθήνα, ανέκοψε κάπως την θεαματική της αυτή πορεία, ωστόσο εδώ και δύο χρόνια βαδίζει πάλι σε γνώριμα μονοπάτια: παρουσία στην προολυμπιακή ομάδα, μετάλλια σε διεθνή τουρνουά, 5η θέση στο Ευρωπαϊκό γυναικών το 2022, 5η θέση στο Ευρωπαϊκό νέων γυναικών την ίδια χρονιά! Η ίδια, εδώ και χρόνια κάνει προσπάθεια για να αποτάξει από πάνω της τον τίτλο του ταλέντου, αφού πάγια θέση της ήταν και παραμένει πως ένας αθλητής-αθλήτρια, «θα πρέπει να θεωρείται ταλέντο μέχρι τις κατηγορίες των εφήβων-νεανίδων. Η μετέπειτα πορεία του εξαρτάται από άλλα στοιχεία: θέληση, σκληρή δουλειά, ψυχολογία. Πετυχαίνει αυτός που το θέλει περισσότερο» μας λέει με έμφαση, ίσως επειδή ο τίτλος που της είχε δοθεί, την άγχωνε υπερβολικά με αποτέλεσμα η… αγωνιστική κοιλιά που έκανε στα μισά της διαδρομής, να οφείλεται εν μέρει και σε αυτό!
Όπως και να έχουν τα πράγματα, η 20χρονη αθλήτρια, φοιτήτρια στο 3ο έτος στα ΤΕΦΑΑ, ξέρει πως ανεξάρτητα των όσων λέγονται για εκείνην, τα πάντα κρίνονται μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Εκεί όπου επιθυμία της είναι να παραμείνει συνεπής με τα όνειρά της, τα οποία δεν τα έχει υλοποιήσει, δεδομένης και της σκληρής δουλειάς που κάνει σε καθημερινή βάση, με πολλές προπονήσεις τόσο στο ταεκβοντό, όσο και στο κομμάτι φυσική και μυϊκή ενδυνάμωση.
Το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων συνάντησε την Φαίδρα Καλτέκη στο κλειστό γυμναστήριο του Κρόνου και στο περιθώριο της προπόνησης που έκανε με το σύλλογό της, τον Αίαντα Αγίου Δημητρίου, μας μίλησε για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα που θα πραγματοποιηθεί σε λίγες ημέρες στο Μπακού, τη βοήθεια που έτυχε να πάρει από αθλητική ψυχολόγο σε μικρή ηλικία και η οποία ενδέχεται να παίξει ρόλο στη μετέπειτα επαγγελματική της πορεία, τις ευκαιρίες που παίρνει ένα παιδί που μένει στην Περιφέρεια για να μπορέσει να ξεχωρίσει στον αθλητισμό, την προολυμπιακή ομάδα, το πάθος της με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τους οποίους παρακολουθούσε μανιωδώς (και όχι αποκλειστικά το ταεκβοντό) αλλά και το χειμερινό σκι, το οποίο έκανε ως χόμπι όταν έμενε στην Λάρισα και την προσπάθεια των προπονητών της στον Ορειβατικό Σύλλογο της περιοχής, να την εντάξουν στην ομάδα, λόγω του ταλέντου που είχε.
«Ήθελαν να κατεβαίνω στους αγώνες, γιατί θεωρούσαν ότι είμαι καλή. Θυμάμαι ήμουν 5η δημοτικού όταν είχα πάει στον Ορειβατικό Σύλλογο Λάρισας. Όμως δεν συνέχισα, γιατί ήδη με είχε κερδίσει το ταεκβοντό. Πλέον δεν κάνω σκι, γιατί πρέπει να προφυλάξω τα γόνατά μου», μας λέει η Φαίδρα Καλτέκη, η οποία στην ηλικία των 13 ετών, εξαργύρωσε τον… έρωτά της για το ταεκβοντό, με το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κορασίδων. Θυμάται ότι την πρόκριση για εκείνη την διοργάνωση την είχε πάρει μέσω ενός Presidents Cup κι ενώ είχαν προηγηθεί κάποιες διοργανώσεις στις οποίες δεν μπορούσε να είναι συνεπής αγωνιστικά.
«Σε εκείνο το Presidents Cup είχα πει πως ότι κι αν γίνει, εγώ θα πάρω την πρόκριση. Κάτι που έγινε, με αποτέλεσμα λίγο καιρό αργότερα, να διεκδικήσω και τελικά να κατακτήσω το ευρωπαϊκό μετάλλιο. Ήταν θέμα θέλησης αλλά και αγωνιστικής συνέπειας. Και νιώθω τυχερή που στην ηλικία των 13, έφτασαν τόσο ψηλά σε μια μεγάλη διοργάνωση. Μου άνοιξε τους αγωνιστικούς μου ορίζοντες». Κάπου εκεί, όσοι ήταν κοντά στο άθλημα, μιλούσαν για μια αθλήτρια που είχε τη στόφα της πρωταθλήτριας. Η ίδια δυσανασχετούσε και σε κάθε ευκαιρία προσπαθούσε να αποδείξει ότι «οι καλές αθλητικές επιδόσεις ήταν συνέπεια της σκληρής δουλειάς που έκανα. Της σοβαρής προπόνησης που έκανα. Ήμουν κάθε μέρα, για ατελείωτες ώρες μέσα σε ένα γυμναστήριο. Οπότε δεν μου άρεσε να λένε συνέχεια ότι είμαι ταλέντο και ότι λόγω αυτού μπορώ και πετυχαίνω πράγματα».
Τον πρώτο της εγχώριο τίτλο τον πήρε όταν ήταν μαθήτρια της έκτης δημοτικού (σ.σ. χρυσό στο πανελλήνιο κορασίδων). «Από εκείνη τη στιγμή, δεν άφηνα ανεκμετάλλευτη και την παραμικρή ευκαιρία που παρουσιαζόταν στον δρόμο μου για να γίνω καλύτερη. Πείσμωνα και εξακολουθώ να πεισμώνω με τον εαυτό μου. Γιατί δουλεύω σκληρά και θέλω να πετύχω πολλά πράγματα. Στην Αθήνα, έχω την ευκαιρία να κάνω πιο ουσιαστική προπόνηση, με πολλούς και διαφορετικούς παρτενέρ, γεγονός που με μαθαίνει πως να διαχειρίζομαι αντιπάλους με διαφορετικά προσόντα, είτε αθλητικά, είτε σωματοδομικά».
«Για τη δουλειά που έχω κάνει, δεν έχω πετύχει τους στόχους μου»
Η Φαίδρα Καλτέκη, πέρυσι έφτασε στο… κατώφλι δύο μεταλλίων σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Νιώθει ότι δεν έχει πετύχει τους στόχους της, δεδομένης και της σκληρής δουλειάς που κάνει σε καθημερινή βάση, ωστόσο η παρουσία της στην προολυμπιακή ομάδα, της δίνει το κίνητρο που χρειάζεται για να κάνει τα όνειρά της πραγματικότητα.
«Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω πετύχει όσο θα ήθελα. Για τη δουλειά που έχω κάνει δεν έχω πετύχει τους στόχους μου. Δεν έχω υλοποιήσω τα όνειρά μου. Πέρυσι στο ευρωπαϊκό θα μπορούσα να είμαι στα μετάλλια. Ήμουν πολύ κοντά. Και αντίστοιχα στο Παγκόσμιο, με την προπόνηση αλλά και την προετοιμασία που είχα κάνει, πίστευα ότι θα τα πάω πολύ καλύτερα. Όμως δυστυχώς δεν βοήθησε και το γεγονός ότι ήμουν άρρωστη τις ημέρες των αγώνων. Με πήρε από κάτω. Ειδικά με τον τρόπο που έχασα (σ.σ. στις επαφές, είχε μια παραπάνω επαφή η αντίπαλός της). Τα έχει αυτά ο πρωταθλητισμός. Είτε κερδίζουμε είτε χάνουμε, αυτό που προέχει να είναι να προχωράμε. Γιατί έχουμε τόσους πολλούς αγώνες κάθε χρονιά, που αν μέναμε σε έναν αγώνα, τότε θα ήμασταν κάθε στιγμή κολλημένοι στο ίδιο σημείο».Σχετικά με την προολυμπιακή είπε πως η παρουσία της στην ομάδα «αποτελεί κίνητρο. Το περίμενα πως και πως. Είχα προσπαθήσει να ενταχθώ και στην προολυμπιακή για το Τόκιο, όμως δεν είχα καταφέρει να μαζέψω τους βαθμούς επειδή μόλις είχα μεταπηδήσει στην κατηγορία των γυναικών», ενώ σχετικά με το Παγκόσμιο αλλά και τους αγώνες που ακολουθούν, είπε ότι «στο βωμό της διάκρισης που οδηγεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, είναι σίγουρο ότι θα χυθεί αίμα. Είμαι καλά προετοιμασμένη για το Παγκόσμιο και έτοιμη και με το θέμα που προέκυψε με τις ενοχλήσεις στο γόνατο. Και ψυχολογικά είμαι έτοιμη. Πάω για να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό και να πάρω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Να εκμεταλλευτώ όλες τις ευκαιρίες που θα μου παρουσιαστούν. Ξέρω ότι είναι το τελευταίο Παγκόσμιο πριν από τους Ολυμπιακούς και λογικό είναι να… χυθεί αίμα! Από τα φαβορί αλλά και από τις αθλήτριες που βρίσκονται πιο χαμηλά στην κατάταξη. Όλοι έχουν θέση στο όνειρο και δεν υπάρχει αθλητής που πηγαίνει σε τόσο μεγάλη διοργάνωση και στοχεύει
σε κάτι λιγότερο από το χρυσό μετάλλιο. Το ίδιο θα επιδιώξω τόσο στα γκραν πριν όσο και στους Ευρωπαϊκούς Αγώνες».
Το σημείο που κάπως την τρομάζει είναι η εκκίνηση κάθε διοργάνωσης. Ο πρώτος αγώνας. «Στον πρώτο αγώνα είμαι πάντα πιο μαζεμένη. Προσπαθώ να δω πως είναι η αντίπαλος. Μετά ξεκλειδώνω. Νιώθω πιο άνετη για να κάνω το παιχνίδι που θέλω. Οπότε, στο Μπακού θα δώσω ιδιαίτερη έμφαση στον πρώτο αγώνα. Είναι το σημείο που χρειάζεται προσοχή».
«Δύσκολο να μαζέψω τους πόντους για απευθείας πρόκριση, αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία»
Η 20χρονη αθλήτρια παραδέχθηκε ότι η αποστολή που έχει για απευθείας πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες μέσω της κατάταξης είναι δύσκολη ωστόσο «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Οι αγώνες που υπάρχουν φέτος δίνουν υπερβολικά πολλούς βαθμούς κάτι που σημαίνει ότι δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμα. Μέχρι και την τελευταία διοργάνωση μπορεί να αλλάξουν τα πάντα. Θέλει προσοχή, προγραμματισμό, θέληση, τύχη αλλά και ξεκούραση. Το τελευταίο κομμάτι αφορά μικρά διαστήματα μέσα στο καλοκαίρι, όμως ακόμα κι έτσι, θα γεμίσουμε μπαταρίες».
Μας αποκάλυψε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν το πάθος της ως τηλεθεάτρια και πάντα φανταζόταν τον εαυτό της στο ψηλότερο σκαλοπάτι του βάθρου της συγκεκριμένης διοργάνωσης. «Πάντα έλεγα: εκεί θέλω να συμμετέχω. Δεν έχανα αγώνισμα για αγώνισμα. Σε όλα τα αθλήματα. Και με φανταζόμουν στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Είναι συγκλονιστικό που πλέον βρίσκομαι στη θέση να διεκδικώ θέση για να βρεθώ στη σκηνή του ονείρου που είχα σαν μικρό παιδί».Από τα ΤΕΦΑΑ στην… ψυχολογία
Η προπονητική, με την ολοκλήρωση της καριέρας της, δεν είναι κάτι που την συναρπάζει για την ώρα. Γι` αυτό μάλιστα σκέφτεται να δώσει κατατακτήριες εξετάσεις για να μπει σε μια «άσχετη σχολή».
«Θα ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό στη ψυχολογία και συγκεκριμένα στην αθλητική ψυχολογία. Θα με ενδιέφερε. Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δεν θέλω να ασχοληθώ με την προπονητική. Με ιντριγκάρει να δω πως βλέπει η πλευρά ενός ψυχολόγου, έναν άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια».
Η ίδια είχε την πρώτη της επαφή με αθλητική ψυχολόγο σε πολύ μικρή ηλικία, λόγω της συνεργασίας που είχε ο τότε σύλλογός της με μια επιστήμονα. Όμως από τότε και για αρκετά χρόνια ακόμη, οι συμβουλές της ειδικού, της έδωσαν τη δυνατότητα να αλλάξει τον τρόπο που διαχειρίζεται καταστάσεις.
«Όλα ξεκίνησαν ως μια γενική συζήτηση για το πως να διαχειρίζομαι το άγχος μου. Τι είναι το άγχος. Δεν μπορούσα να καταλάβω πολλά πράγματα γιατί ήμουν μικρή. Στην ηλικία των 15 ετών, ξεκίνησα πιο συστηματικά να συνεργάζομαι με την αθλητική ψυχολόγο, η οποία με βοήθησε να διαχειρίζομαι πράγματα μέσα στον αγώνα μου. Από μια ηλικία και μετά είχα άγχος για την πορεία ενός αγώνα, όμως πλέον μπορώ και το διαχειρίζομαι. Και χρωστάω πολλά σε αυτή τη συνεργασία», μας λέει, επισημαίνοντας ωστόσο ότι «έχω δουλέψει και πολύ με τον εαυτό μου. Γιατί εάν δεν δουλέψεις κι αν δεν θέλεις να αλλάξεις εσύ τον τρόπο που σκέφτεσαι και λειτουργείς, καμία ψυχολόγος δεν μπορεί να σε βοηθήσει».
Αναγνωρίζει ότι οι καλές της αθλητικές επιδόσεις είναι συνάρτηση πολλών συνεργασιών. «Από τον διατροφολόγο, τον γυμναστή, τον ψυχολόγο, την ομάδα. Τον προπονητή. Αλλά και τους γονείς-οικογένεια που παίζουν τον ρόλο τους. Γιατί στη δική μου περίπτωση, εάν δεν είχα γονείς τόσο υποστηρικτικούς, δεν ξέρω εάν θα επέστρεφα στις επιτυχίες τόσο γρήγορα. Όπως και το γεγονός ότι βρίσκομαι και σε έναν σύλλογο που με ξεκλείδωσε. Με έκανε να αισθανθώ γρήγορα άνετα. Όταν είχα έρθει ήμουν ντροπαλή. Όμως ο δάσκαλος του Αίαντα, όπως και όλοι οι προπονητές, στάθηκαν στο πλευρό μου κι αυτό με έκανε να πάρω γρήγορα τα πάνω μου. Και πλέον νιώθω ότι έχω στην Αθήνα τη δεύτερη οικογένειά μου».
Κλείνοντας της ζητήθηκε να μας δώσει τη δική της εκδοχή στην ταμπέλα «ταλέντο»… «Ένας αθλητής-αθλήτρια θα πρέπει να θεωρείται ταλέντο μέχρι τις κατηγορίες των εφήβων-νεανίδων. Η μετέπειτα πορεία του εξαρτάται από άλλα στοιχεία: θέληση, σκληρή δουλειά, ψυχολογία. Πετυχαίνει αυτός που το θέλει περισσότερο. Όταν κάποιος θέλει να κυνηγήσει τα όνειρά του, θα βρει τρόπους για να προσπαθήσει και να το παλέψει. Όμως ξεκάθαρα, η σκληρή δουλειά είναι αυτή που ξεχωρίζει τον αθλητή από τον πρωταθλητή».
* οι φωτογραφίες παραχωρήθηκαν από την Φαίδρα Καλτέκη
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΔΟΠΑΥΛΑΚΗΣ
