Με πέντε νέες ταινίες και τρεις φημισμένες επανεκδόσεις συνεχίζονται οι καλοκαιρινές κινηματογραφικές βραδιές για τις επόμενες ημέρες. Από τις πρεμιέρες ξεχωρίζουν το μουσικό δράμα «Wild Rose» με την Τζέσι Μπάκλεϊ και το «Κόλπο του Αιώνα» από την Αργεντινή. Επίσης, προβάλλονται σε επανέκδοση και νέες ψηφιακές κόπιες, η αριστουργηματική «Δίκη» του Ορσον Γουέλς, «Η Νύχτα του Κυνηγού» του Τσαρλς Λότον, με τον Ρόμπερτ Μίτσαμ, σε έναν αξέχαστο ρόλο και το κλασικό «Η Ιδιωτική Ζωή του Ερρίκου του 8ου» με έναν εκπληκτικό Τσαρλς Λότον.
Wild Rose Δραματικό μιούζικαλ, βρετανικής παραγωγής του 2018, σε σκηνοθεσία Τομ Χάρπερ, με τις Τζέσι Μπάκλεϊ, Σόφι Οκενόντο, Τζούλι Γουόλτερς κ.ά.
Ενθαρρυντικό ντεμπούτο από τον Τομ Χάρπερ, πριν γυρίσει πέρσι την αποτυχημένη περιπέτεια «Οι Αεροναύτες». Μουσικό δράμα κι ένας ύμνος στη γυναικεία δύναμη, την αργοπορημένη ενηλικίωση και την αυτογνωσία. Μια ταινία που στηρίζεται πρωτίστως στην ταλαντούχα και υποψήφια για BAFTA Τζέσι Μπάκλεϊ.
Η ιστορία απλή: μία νεαρή κοπέλα, με άστατο χαρακτήρα, μητέρα δυο παιδιών, βγαίνει από τη φυλακή και θέλει να ακολουθήσει το όνειρό της, να γίνει τραγουδίστρια της κάντρι. Οι κοινωνικές δυσκολίες όμως, το άσχημο παρελθόν, μια μητέρα που αρχικά δεν τη στηρίζει και στέκεται φαινομενικά σκληρή απέναντί της, τα προβλήματα με τα παιδιά, θα δώσουν ενέργεια στην ταινία και ταυτόχρονα θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον μέχρι το λυτρωτικό φινάλε. Κι όχι γιατί θα τα καταφέρει να κερδίσει την αγάπη των παιδιών της, να κάνει το σωστό και να πετύχει χωρίς καμία βοήθεια, αλλά κυρίως γιατί θα καταλάβει ότι το όνειρό της δεν βρίσκεται στην Αμερική, τη Νάσβιλ του Τζόνι Κας ή τις δισκογραφικές εταιρίες, αλλά εκεί που ανήκει, εκεί που τη νιώθουν, στον τόπο που της έβγαλε το ταλέντο για το τραγούδι και τη μουσική.
Ο Τομ Χάρπερ, κινηματογραφεί με μέτρο, λιτά και με οικονομία, χωρίς να πλατειάζει ούτε στιγμή, επικεντρώνεται σωστά στο πρόσωπο της εκφραστικής πρωταγωνίστριάς του και μέσα από την γκριζάδα της Γλασκώβης, αναδεικνύει την ομορφιά μιας γυναίκας που παίρνει τη ζωή στα χέρια της.
Η νεαρή Τζέσι Μπάκλεϊ, χωρίς να είναι η κούκλα, κερδίζει την καρδιά μας, είναι εξαιρετική και στο δράμα και στις κωμικές ανάσες του φιλμ, ξέρει από τραγούδι και χορό, είναι το απόλυτο ερμηνευτικό εργαλείο, ένα πηγαίο ταλέντο, που θα τη δούμε να κάνει μεγάλα πράγματα.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… H Ρόουζ-Λιν Χάρλαν είναι μια χαρισματική 23χρονη τραγουδίστρια με δύο ανήλικα παιδιά, που μόλις αποφυλακίστηκε. Το όνειρό της είναι να αφήσει την Γλασκώβη για το Νάσβιλ, το λίκνο της κάντρι μουσικής, και να γίνει μια πετυχημένη τραγουδίστρια. Η μητέρα της, θέλει να την κρατήσει κοντά της και να αναλάβει τις ευθύνες της, αλλά όταν παρουσιάζεται η ευκαιρία που θα τη φέρει μια ανάσα από το όνειρό της, εκείνη έρχεται αντιμέτωπη με το δίλημμα ανάμεσα στην οικογένεια και την καριέρα.
Το Κόλπο του Αιώνα («El Robo del Siglo») Περιπέτεια, αργεντίνικης παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Αριέλ Γουινογκράδ, με τους Γκιγιέρμο Φρανσέγια, Ντιέγο Περέτι, Χουάν Αλάρι, Πάμπλο Ράγκο, Ραφαέλ Φέρο κ.ά.
Ακόμη ένα πετυχημένο δείγμα του αργεντίνικου κινηματογράφου, αυτή τη φορά μπαίνοντας στον κόσμο του εγκλήματος, καθώς η ιστορία βασίζεται σε ένα απίστευτο αληθινό γεγονός, μία ληστεία τράπεζας που έκανε ντόρο.
Η ταινία του Αριέλ Γουινογκράδ είναι σωστά δομημένη, η πλοκή της ενδιαφέρουσα, με δουλεμένους χαρακτήρες και απογειώνεται στο δεύτερο μέρος, όταν αρχίζουν οι έξυπνες ανατροπές και οι απρόβλεπτες εξελίξεις. Βγάζει συναίσθημα, χιούμορ και αγωνία, ενώ ανεβάζει την ένταση στην κατάλληλη στιγμή και ταυτόχρονα αποφεύγει με μαεστρία τα κλισέ του είδους και τις ευκολίες θεαματικών φιγουρατζίδικων σκηνών.
Στα θετικά της ταινίας και οι ερμηνείες, που της δίνουν μια ξεχωριστή γοητεία.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Αργεντινή, 2006. Μια συμμορία εισβάλλει σε υποκατάστημα τράπεζας και κρατάει 23 ομήρους, σε μια προσπάθεια να φτάσουν στις δεκάδες εκατομμύρια δολάρια και τα κοσμήματα που κρύβονται στο θησαυροφυλάκιο. Η αστυνομία καταφθάνει και περικυκλώνει την τράπεζα, τα μέσα ενημέρωσης αρχίζουν να μεταδίδουν ζωντανά τις εξελίξεις και οι διαπραγματεύσεις ξεκινούν. Οσο περνούν οι ώρες και οι ληστές δεν παραδίδονται, η αστυνομία παίρνει την παράτολμη απόφαση να κάνει έφοδο. Μόλις, όμως, μπουν στο κτίριο, τους περιμένει μια τεράστια έκπληξη…
Ονειρα στην Καλιφόρνια («The High Note») Δραματική κομεντί, αμερικανικής και βρετανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Νίσα Γκανάτρα, με τους Ντακότα Τζόνσον, Τρέισι Ελις Ρος, Κέλβιν Χάρισον τζ, Μπιλ Πούλμαν, Αις Κιουμπ κ.ά.
Ανάλαφρη δραματική κομεντί, που μένει στον αφρό της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας, χωρίς να μπαίνει στα βαθιά, στα σκοτεινά και βρώμικα νερά ενός κόσμου που έχει τη δύναμη να επηρεάζει όλο τον πλανήτη.
Η ταινία της Νίσα Γκανάτρα («Late Night») περιγράφει με κομψό και εύπεπτο τρόπο τη ζωή μιας διάσημης τραγουδίστριας που βρίσκεται στην κάμψη της, την οποία ερμηνεύει η κόρη της Νταϊάνα Ρος, Τρέισι Ελις Ρος και τη σχέση της με την προσωπική της βοηθού (Ντακότα Τζόνσον) που θέλει να γίνει μουσική παραγωγός.
Μέσα από την ιστοριούλα, βλέπουμε τον σκληρό χώρο της μουσικής βιομηχανίας, αλλά ως ένα σημείο, τον εγωκεντρισμό των καλλιτεχνών, την υπέρμετρη σημασία των παραγωγών στη δημιουργία μιας επιτυχίας, την ξιπασιά των κεφαλαιούχων που έχουν πάρει τις δισκογραφικές εταιρίες και βεβαίως τη ματαιοδοξία. Ομως αυτά που δεν βλέπουμε είναι πολλά. Οπως η επιβολή των εταιριών, η πλύση εγκεφάλου, η προώθηση, τα συμφέροντα που σκοτώνουν το ταλέντο και την έμπνευση, την επικράτηση της μετριότητας και την ανάδειξή της ως κάτι σπουδαίο.
Ομως τα προβλήματα της ταινίας δεν είναι μόνο αυτά, αλλά και ο γλυκερός μελλοδραματισμός της που κορυφώνεται στο φινάλε, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμη φορά τα αδιέξοδα του Χόλιγουντ.
Η Ντακότα Τζόνσον δεν είναι κακή, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει από το χαζοχαρούμενο πλαίσιο, όπως και η κόρη της Ρος, ενώ ο Αις Κιουμπ, συγκρατημένος και λιτός δίνει τις πάσες για ότι καλύτερο στην ταινία.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η Μάγκι είναι μια νεαρή κοπέλα, φιλόδοξη, ταλαντούχα μουσικός παραγωγός, αλλά πρέπει να της δοθεί η ευκαιρία για να το αποδείξει. Μέχρι τότε εργάζεται ως προσωπική βοηθός της σούπερ σταρ Γκρέις Ντέιβις που της κάνει τη ζωή δύσκολη με τις υψηλές απαιτήσεις και τον υπέρμετρο εγωισμό της να έχουν φτάσει στα ύψη.
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
Η Νύχτα του Κυνηγού («The Night of the Hunter») Φιλμ νουάρ, αμερικανικής παραγωγής του 1955, σε σκηνοθεσία Τσαρλς Λότον, με τους Ρόμπερτ Μίτσαμ, Σέλεϊ Γουίντερς, Λίλιαν Γκις, Τζέιμς Γκλίσον, Πίτερ Γκρέιβς κ.ά.
Η μοναδική σκηνοθετική απόπειρα του τεράστιου ηθοποιού Τσαρλς Λότον, που αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο παράξενες ταινίες όλων των εποχών, σε επανέκδοση με ψηφιακές κόπιες. Το περίεργο δεν είναι ότι στην εποχή της ήταν μία παταγώδης αποτυχία, που θάφτηκε από την κριτική και στη συνέχεια χαρακτηρίστηκε ως ένα αριστουργηματικό φιλμ νουάρ, αλλά γιατί ο Λότον προσπάθησε σε μιάμιση ώρα να χωρέσει σχεδόν όλα τα κινηματογραφικά είδη. Εκτός από το νουάρ και το θρίλερ, η ταινία έχει στιγμές που θυμίζει ταινία για όλη την οικογένεια, φόρμες που θυμίζουν γουέστερν, χιτσκοκική ψυχανάλυση, πλάνα από την αμερικανική εξοχή και συνάμα μοτίβα που πηγάζουν από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, με απόκοσμες σκιές και παράξενες γωνίες λήψης, προκειμένου να φωτίσουν τη διαταραγμένη ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή εγκληματία Χάρι Πάουελ. Δηλαδή, του Ρόμπερτ Μίτσαμ, ο οποίος δεν είναι λίγες οι φορές που δημιουργεί την αίσθηση ότι προβοκάρει ή παρωδεί το ρόλο του, διασκεδάζοντας με την απερίγραπτη διαστροφή του. Υπερβολικό το αρχικό θάψιμο και μάλλον ιδιαιτέρως υπερβολικοί οι ύμνοι των επόμενων δεκαετιών, για τον Λότον, που είναι φανερό ότι κάνει το λάθος να βάλει στον «Κυνηγό» του όλα όσα γνωρίζει και μπορεί να κάνει για τον κινηματογράφο, ενώ πολλές φορές συμβαίνουν πράγματα που δεν έχουν καμία λογική. Και μπορεί η ταινία να έχει υποβλητικά πλάνα, εντυπωσιακή ασπρόμαυρη φωτογραφία του Στάνλεϊ Κορτέζ, απολαυστικές στιγμές, μαύρο χιούμορ και αγωνία, αλλά δεν παύει να βογκά από το φόρτωμα όλων των παραπάνω, αφού ο Λότον φαίνεται να χάνει κάθε μέτρο.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ταινία έχει να κάνει με την αναφορά στη θρησκοληψία, που διακατέχει την αμερικανική κοινωνία και που είναι έτοιμη να πιστέψει τα πάντα, όταν ένας εξόφθαλμα εγκληματίας φοράει τη στολή του ιεροκήρυκα. Ενα, δυστυχώς, πάντα επίκαιρο σχόλιο είτε αυτή αφορά τη θρησκεία και το χρήμα, είτε την επιστήμη ή την τεχνολογία, όπως συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο Μίτσαμ, τα είπαμε, το διασκεδάζει αφάνταστα με τον χαρακτήρα που υποδύεται, αλλά μερικές φορές γίνεται πιο τρομακτικός και από τον Νόρμαν Μπέιτς του «Ψυχώ» και θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένος στη μνήμη, όπως και τα τατουάζ στα χέρια του «Μίσος-Αγάπη» ή το σωστότερο και κάτι που εκφράζει μέρος της ανθρωπότητας: Αγάπη για το μίσος…
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Χάρι Πάουελ, ένας αδίστακτος ψυχοπαθής δολοφόνος γυναικών, φοράει τη στολή του ιεροκήρυκα και το γοητευτικό του χαμόγελο και προσεγγίζει χήρες, αποσκοπώντας στην περιουσία τους. Ο τελευταίος του στόχος είναι η οικογένεια ενός θανατοποινίτη, πρώην συγκρατούμενού του, ο οποίος του αποκαλύπτει ότι έχει αφήσει τα κλοπιμαία στα δύο μικρά του παιδιά. Μόλις βγαίνει από τη φυλακή, προσεγγίζει τη χήρα και ξεκινά ένα παιχνίδι γάτας-ποντικών με τα παιδιά της για να του αποκαλύψουν που βρίσκονται τα χρήματα της ληστείας.
Η Δίκη («The Trial») Δραματική ταινία μυστηρίου, γαλλοϊταλικής παραγωγής του 1962, σε σκηνοθεσία Ορσον Γουέλς, με τους Αντονι Πέρκινς, Ζαν Μορό, Ορσον Γουέλς, Ακιμ Ταμίροφ, Ρόμι Σνάιντερ, Αρνόλντο Φοά κ.ά.
Το διάσημο φιλμ του Ορσον Γουέλς, ένα αριστουργηματικό δοκίμιο για την εξουσία, ξαναβγαίνει στους κινηματογράφους, σε ψηφιακές κόπιες. Ο ιδιοφυής Γουέλς, εδώ καταπιάνεται με το κλασικό μυθιστόρημα του Κάφκα και καταφέρνει ένα σκηνοθετικό, εικαστικό επίτευγμα, που θα ενθουσιάσει τους φανατικούς σινεφίλ, παρότι το θέμα του βαρύ και ασήκωτο.
Τα πελώρια σκηνικά, τα ανοιχτά πλάνα, που έχουν σχεδόν πάντα μεγάλη διάρκεια, αλλά καταδεικνύουν το ασφυχτικό πλαίσιο της εξουσίας, οι χαμηλές γωνίες λήψης, η χρήση ευρυγώνιου φακού, οι φωτοσκιάσεις, που δημιουργούν ένα κλίμα ζόφου και παραλόγου, παραπέμποντας στον γερμανικό εξπρεσιονισμό, είναι μόνο μερικά απ’ τα εντυπωσιακά κατορθώματα του Γουέλς.
Βεβαίως η πλοκή είναι αντισυμβατική, αποφεύγει συνειδητά μια στρωτή αφήγηση, δημιουργώντας ένα κλίμα παραλόγου και αδιόρατου φόβου, που έρχεται να κολλήσει με τη δύναμη της εξουσίας, που όσο πιο απρόσωπη τόσο πιο απειλητική. Ο Γουέλς αναδεικνύει την αυτονομία του κινηματογράφου, αφού το συγκλονιστικό έργο του Κάφκα, απλώς είναι η αφορμή για να μιλήσει για την καταπίεση, το δαιδαλώδες νομικό σύστημα, την τρέλα της ισχύς, την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά της και να συγκλίνει με το πνεύμα του βιβλίου, δημιουργώντας ένα σουρεαλιστικό θαύμα, που θα δημιουργήσει απορίες, αλλά και πολλές σκέψεις για το ρόλο των μηχανισμών εξουσίας.
Στην ταινία παίζουν μια σειρά από φημισμένους ηθοποιούς (Ζαν Μορό, Ακίμ Ταμίροφ, Ρόμι Σνάιντερ) και ο ίδιος ο Γουέλς, αλλά όλα τα φώτα πέφτουν στον πρωταγωνιστή Αντονι Πέρκινς που με την εύθραυστη γοητεία του, το μετρημένο παίξιμό του και την απόγνωση στα μάτια, είναι ιδανικός.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Γιόζεφ Κ., τραπεζικός υπάλληλος, κατακεραυνώνεται από μια σειρά γεγονότων που τον αφοπλίζουν σιγά-σιγά, τον ακυρώνουν και του στερούν κάθε βεβαιότητα, εφόσον «τον πιάνουν στον ύπνο», τον συλλαμβάνουν χωρίς να του πουν ποτέ το γιατί. Ανακρίνεται επίμονα, σε διαδικασίες ονειρικά διαστρεβλωμένες, προσπαθώντας μάταια να ανακαλύψει τις αιτίες της ενοχής του.
Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:
Made in Italy
Εύπεπτη δραματική κομεντί, αμερικανικής παραγωγής 2020, παραλλαγή της ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ «Μια Καλή Χρονιά», γυρισμένη στην Τοσκάνη από τον ηθοποιό Τζέιμς Ντ’ Αρσι, με όλες τις συνταγές του είδους. Δηλαδή, μια ιστορία αγάπης, απώλειας, επανένωσης γιου-πατέρα, ενηλικίωσης και πάνω απ’ όλα με γερές δόσεις κλισέ και συγκίνησης. Πρωταγωνιστούν Λίαμ Νίσον, Μάικλ Ρίτσαρντσον, Βαλέρια Μπιλέλο και Λίντσεϊ Ντάνκαν και φυσικά η υπέροχη Τοσκάνη που κερδίζει και τις εντυπώσεις.
Ενα Γιατρό Παρακαλώ («Docteur») Μετά από ένα μικρό διάλειμμα η γαλλική φαρσοκωμωδία επιστρέφει, αυτή τη φορά από τον Τριστάν Σεγκελά, που προσφέρει μιάμιση ώρα διασκέδασης, καθώς ένας νεαρός ντελιβεράς αντικαθιστά ένα γιατρό σε εφημερία για κατ’ οίκον επισκέψεις. Πρωταγωνιστούν Μισέλ Μπλαν και Χακίμ Τζεμίλ.
Η Ιδιωτική Ζωή του Ερρίκου του 8ου («The Private Life of Henry VIII») Κλασικός βρετανικός κινηματογράφος, απίστευτη παραγωγή, μεγαλείο σκηνικών, κοστουμιών, άψογης καλλιτεχνικής φροντίδας, πνευματώδες σενάριο, εμπνευσμένη σκηνοθεσία από τον Αλεξ Κόρντα κι ένας θαυμαστός Τσαρλς Λότον, να κερδίζει το Οσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου το 1933. Αποκλειστικά στο Studio, το γνωστό σινεφίλ στέκι της Πλατείας Αμερικής.
Χάρης Αναγνωστάκης
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΕ-ΜΠΕ
