Βράδυ Τετάρτης, με τους δείκτες του ρολογιού να δείχνουν λίγο μετά τις 10, και σε μια γωνιά του πολύβουου κέντρου της Θεσσαλονίκης, στη «σκιά» του Διονύσου, της Αριάδνης, των Διόσκουρων και της Λήδας -αγαλμάτων στον αύλειο χώρο του Αρχαιολογικού Μουσείου της πόλης- μια ομάδα νεαρών ετοιμάζεται να μετατρέψει το πλακόστρωτο σε …υπαίθρια σκηνή χορού.
Με το φως του φεγγαριού να «λούζει» τον χώρο -ανταγωνιζόμενο θαρρείς τα φώτα στην πολυσύχναστη οδό Μ. Ανδρόνικου, που «περνά» μπροστά από το Μουσείο- ο Αιμίλιος, ο Απόστολος και ο Θοδωρής ετοιμάζονται να δώσουν τη δική τους «παράσταση» Breakdance. Με φιγούρες και ακροβατικές κινήσεις, πολλές στροφές και πόζες, οι νεαροί χορευτές δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και τραβούν σαν μαγνήτης τα βλέμματα τουριστών και περαστικών.
«Κάθε βράδυ αρκετοί είναι οι καλλιτέχνες που συναντιούνται στην είσοδο του μουσείου και επιδίδονται σε εντυπωσιακές χορογραφίες», εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο δάσκαλος Breakdance Αιμίλιος Μετάνης. «Ερχόμαστε στο Αρχαιολογικό Μουσείο και κάνουμε προπόνηση. Για το καλοκαίρι είναι ιδανικά γιατί είναι ένας ανοιχτός χώρος, όπου επιτρέπεται η παραμονή, αφού κλείσει το μουσείο. Από εδώ βέβαια περνούν τουρίστες, βλέπουν τα αγάλματα, βλέπουν κι εμάς που χορεύουμε και αυτό τους αρέσει πολύ», σημειώνει.
Οι ιδιαίτερες αυτές χορευτικές συναντήσεις δεν είναι νέο φαινόμενο, αφού όχι μόνο οι λάτρεις του Breakdance αλλά και άλλων ειδών χορού δίνουν εδώ και χρόνια ραντεβού στο πλακόστρωτο του Αρχαιολογικού Μουσείου, στην «καρδιά» της πόλης, εξασκώντας αυτό που αγαπούν με πάθος.
Φέτος, μάλιστα, λόγω της πανδημίας, η έναρξη των διαφορετικών αυτών χορευτικών συναντήσεων ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. «Κάθε καλοκαίρι, όταν κλείνουν οι σχολές χορού, ερχόμαστε να χορέψουμε εδώ, στο κέντρο της πόλης. Τώρα που αυτές έκλεισαν νωρίτερα, λόγω των μέτρων που έφερε η πανδημία, ξεκινήσαμε κι εμείς νωρίτερα τις επισκέψεις μας στο Αρχαιολογικό Μουσείο», σημειώνει ο δάσκαλος του μοντέρνου χορού, λέγοντας πως το Breakdance αποτελεί κουλτούρα της χιπ χοπ και είναι εκτόνωση και όχι …μόδα!
Εξηγεί, μάλιστα, πως ξεκίνησε όταν οι τοπικές παρέες- συμμορίες στην Αμερική το βρήκαν ως διέξοδο διαφυγής και αντί να βγάζουν όπλα και να χύνεται αίμα, ανταγωνίζονταν λύνοντας τις διαφορές τους με τον χορό. «Το Breakdance», λέει ο κ. Μετάνης, «κατάφερε να μειώσει αισθητά τη βία και έκανε τους νέους να εκτονώνονται στη χορευτική μουσική δίνοντας παραστάσεις με χορό».
Χορεύοντας με πάθος κι έμπνευση από το σκηνικό…
Ο Απόστολος Τριανταφύλλου γίνεται ένα με το πλακόστρωτο. Στριφογυρίζει, μπλέκει το σώμα του με γρήγορες κινήσεις και εντυπωσιάζει με τη τεχνική του. Εξηγεί πως είναι πάθος και αγάπη ταυτόχρονα αυτό που κάνει, και το γεγονός ότι χορεύουν δίπλα στα αγάλματα αποτελεί γι’ αυτόν έμπνευση.
«Έρχομαι εδώ με φίλους, χορεύουμε ο καθένας για τους δικούς του λογούς. Η αίσθηση, ωστόσο, της δημιουργίας σε ένα μέρος που “ κουβαλάει” ιστορία και προσελκύει πάρα πολύ κόσμο, είναι για όλους η ίδια», δηλώνει ο νεαρός χορευτής και μαρτυρά πως δεν είναι σπάνιο να περνούν γονείς με τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι και τουρίστες, που εκτός από τα αγάλματα βλέπουν κι αυτούς να χορεύουν, οπότε βγάζουν φωτογραφίες και κάθονται να τους παρακολουθήσουν.
Μία από τις πλέον απολαυστικές στιγμές της ημέρας είναι και για τον «βενιαμίν» της παρέας Θεόδωρο Σαπλακίδη η συνάντηση με τους φίλους του για χορό στο πλακόστρωτο του Αρχαιολογικού Μουσείου. «Είναι εκστατικό να βλέπουμε τα αγάλματα ενώ χορεύουμε, αλλά είναι εξίσου ωραίο να βλέπουμε και άλλους ανθρώπους κάθε ηλικίας που έρχονται. Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν βγει από δύσκολες καταστάσεις. Έχω γνωρίσει έναν νεαρό που έκοψε τα ναρκωτικά μόνο και μόνο για να μπορέσει να χορεύει και όποτε το σκέφτομαι είναι κάτι που ζεσταίνει την καρδιά μου», λέει χαρακτηριστικά.
Αν και παλαιότερα το Breakdance ήταν ταυτισμένο με τις πλατείες και τις αλάνες, πλέον τα πράγματα άλλαξαν. Μάλιστα, τα τελευταία πέντε χρόνια, όπως λένε άνθρωποι του χώρου, ομάδες Breakdance που προπονούνται συστηματικά σε γυμναστήρια ανά την Ελλάδα θεωρούνται υπολογίσιμη δύναμη στο εξωτερικό.
Αναστασία Τελιανίδου
