Εκθεση στο Μουσείο Μπενάκη
«Πρέπει να ζωγραφίζεις έναν πίνακα σα να μην πρόκειται ποτέ να πουληθεί. Την τέχνη πρέπει να την βγάζεις από την καρδιά σου, αν θέλεις να λειτουργήσει πραγματικά», έγραφε ο Δήμος Σκουλάκης στα εικαστικά του ημερολόγια. Υπήρξε από τους σπουδαίους εκπροσώπους της γενιάς του ‘70, μιας γενιάς σημαδεμένης από την επιστροφή στην πραγματικότητα και τον ρεαλισμό, αλλά και τις τραυματικές εμπειρίες της απριλιανής δικτατορίας και της μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Τον ζωγράφο Δήμο Σκουλάκη (1939-2014), που μια ζωή στάθηκε ακέραιος στις ζωγραφικές του αναζητήσεις μέσα από αντιφάσεις, αμφισβητήσεις και πάλη με τις σκοτεινές πλευρές του εαυτού του, τον καλλιτέχνη που κρατούσε το επίθετο για να υπογράφει τους πίνακες του και το μικρό του όνομα για τις γελοιογραφίες που σκιτσάριζε επί 30 χρόνια σε διάφορα ελληνικά και διεθνή έντυπα, τιμά το Μουσείο Μπενάκη στην έκθεση «Δήμος Σκουλάκης, ένας μεγάλος αντιφατικός».
Η έκθεση φιλοξενείται στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς, έως τις 5 Μαΐου, στον πρώτο όροφο, ο οποίος έχει μεταμορφωθεί για να παρουσιάσει 100 ζωγραφικά έργα του μεγάλων διαστάσεων, σε οκτώ ενότητες ενδεικτικές της δουλειάς του, που πάντα συμβάδισε με τη ζωή του.
Ενα δυνατό, συγκινητικό πανόραμα του ζωγραφικού έργου του, φέρνει η αναδρομική έκθεση ξεκινώντας από την πρώιμη περίοδο του καλλιτέχνη το 1957 (καθοδηγούμενος από τον Τσαρούχη ήδη από πολύ νεαρή ηλικία έμαθε να αγαπά τη ζωγραφική την οποία σπούδασε – σχέδιο με τον Παπαλουκά, και μαθητεία ως αγιογράφος πλάι στον Φώτη Κόντογλου).
Ανθρώπινα μνημειακά «Πορτρέτα»(1985-1998) μας κοιτούν κατάματα μέσα στη σιωπή και το μυστήριο κι αντανακλούν τον εσωτερικό κόσμο του ζωγράφου, που αναζητά το φως στο σκοτάδι, την αληθινή ταυτότητα κάτω από τη μάσκα, παλεύοντας με την αγωνία της φθοράς και του θανάτου.
Ζωγραφισμένο πλήθος με φιγούρες σκιώδεις και μοναχικές σε «υπόγειες διαδρομές» (1993-1998) σιδηροδρομικών σταθμών της Αθήνας με άδειες σκάλες του σταθμού Βικτωρίας, αποβάθρες, μια χάλκινη πόρτα στην Ομόνοια.
Εχει προηγηθεί η ενότητα με την πολιτική ζωγραφική του Δήμου Σκουλάκη (1966-1973), σημαντικός άλλωστε σταθμός στην πορεία του (τα χρόνια της απριλιανής δικτατορίας συμμετείχε στο Πανελλήνιο Αντιδικτατορικό Μέτωπο) και μια στρατευμένη ιδεολογική καταγραφή από διαδηλώσεις και αγώνες με έντονες πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις, για να περάσει αργότερα σε μια πιο εσωστρεφή περίοδο και να αναζητήσει εκ νέου την καλλιτεχνική του ταυτότητα.
Η συναρπαστική ζωγραφική διαδρομή του καλλιτέχνη ολοκληρώνεται στην ενότητα «Επανεγγραφές» με έργα στα οποία συνδιαλέγεται και κριτικάρει με σαρκαστικό πνεύμα στοιχεία του μοντερνισμού, αλλά και κάποια χαρακτηριστικά του στυλ των παλαιών δασκάλων.
«Ο Δήμος Σκουλάκης, πνεύμα πολυσχιδές και πρωτοπόρο, βαθιά ανθρωποκεντρικός με στοιχεία ρεαλισμού στη γραφή του, δόμησε την δική του εικαστική γλώσσα και εκπροσώπησε τη γενιά του με ροκ διάθεση, πολύ χιούμορ, χαράσσοντας ανεξίτηλα το στίγμα του στην εξέλιξη της ελληνικής ζωγραφικής», τονίζει η επιμελήτρια της έκθεσης, Ελένη Αθανασίου.
Τα έργα συγκεντρώθηκαν από μουσεία, ιδιωτικές συλλογές, πινακοθήκες. Πάντα με την αμέριστη υποστήριξη της συζύγου του Δήμου Σκουλάκη, δημοσιογράφου Αθηνάς Ραπίτου.
Την έκθεση συνοδεύει δίγλωσσος (ελληνικά-αγγλικά) κατάλογος.
