Σε πολλούς βασικούς τομείς, το κράτος υπολειτουργεί, παρέχοντας χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες στους πολίτες, καθώς έχουμε πληθώρα υπαλλήλων χωρίς, όμως, να τους δίνουμε τη δυνατότητα να παράγουν ποιοτικό έργο, με αποτέλεσμα τεράστιες ελλείψεις, κυρίως στις υποδομές κ.ο.κ., που μένουν χωρίς συντήρηση και απαξιώνονται. Με τα ίδια λεφτά, το Δημόσιο εάν επιλέξει να προσλαμβάνει λιγότερους, αλλά περισσότερο καταρτισμένους, υπαλλήλους, μπορεί να τους προσφέρει αφενός υψηλότερες αμοιβές και αφετέρου να τους βάλει να εργαστούν με καλύτερη υλικοτεχνική υποδομή, ώστε να είναι πιο παραγωγικοί και να προσφέρουν καλύτερη ποιότητα υπηρεσιών.
Αυτά επισημαίνει ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο δελτίο οικονομικών εξελίξεων αναφορικά με την κατανομή των δαπανών του δημοσίου.
Σύμφωνα με την ανάλυση του Συνδέσμου, η συμμετοχή των μη μισθολογικών δαπανών στο σύνολο των δαπανών λειτουργίας του κράτους (μισθοί και προμήθειες) ανέρχεται σε 28% στην Ελλάδα έναντι 37% στην ΕΕ-28. Δηλαδή για να λειτουργήσει το κράτος στην Ελλάδα, σε κάθε 100 ευρώ που ξοδεύονται, 72 πάνε σε μισθούς και 28 σε αναλώσιμα. Όταν ξοδεύονται τα ίδια 100 ευρώ στην Ευρώπη, 63 γίνονται μισθοί και 37 αναλώσιμα.
Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί στην Ελλάδα το Δημόσιο χρησιμοποιεί περισσότερους μισθούς (υπαλλήλους) και λιγότερες προμήθειες (αναλώσιμα) απ’ ό,τι το Δημόσιο στην Ευρώπη», είναι ότι το ελληνικό δημόσιο έχει μικρότερη παραγωγικότητα από το ευρωπαϊκό δημόσιο (απασχολεί δηλαδή περισσότερους υπαλλήλους) και ενδεχομένως ως εκ τούτου, παρέχει χαμηλότερη ποιότητα υπηρεσιών, υποστηρίζει ο ΣΕΒ.
Ενδεικτικά παραδείγματα που αναφέρει ο ΣΕΒ:
–Ενώ στην Ελλάδα ξοδεύουμε το ίδιο περίπου ποσοστό των δαπανών της γενικής κυβέρνησης για κοινωνική προστασία (41,5% στην Ελλάδα έναντι 41,2% στην ΕΕ-28), υστερούμε σημαντικά στο ποσοστό των δαπανών στην υγεία (9,9% στην Ελλάδα έναντι 15,3% στην ΕΕ-28) και την παιδεία (8,6% στην Ελλάδα έναντι 10,2% στην ΕΕ-28). Υστερούμε, επίσης, στις λεγόμενες οικονομικές υποθέσεις (7,6% στην Ελλάδα έναντι 8,6% στην ΕΕ-28), που περιλαμβάνουν κυρίως επενδυτικές δραστηριότητες του δημοσίου κατά κλάδο οικονομικής δραστηριότητας, με τα 7 στα 10 ευρώ να πηγαίνουν σε μεταφορικές υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, γέφυρες, κ.ο.κ.).
Αντίθετα, διοχετεύουμε περισσότερους πόρους στην άμυνα (4,3% στην Ελλάδα έναντι 2,9% στην ΕΕ-28), και τη δημόσια τάξη και ασφάλεια (4,4% στην Ελλάδα έναντι 3,7% στην ΕΕ-28) και σημαντικά περισσότερους πόρους στις γενικές δημόσιες υπηρεσίες (18,5% στην Ελλάδα έναντι 12,9% στην ΕΕ-28), κυρίως λόγω των πληρωμών τόκων για το δημόσιο χρέος.
–Στα νοσοκομεία, χρησιμοποιούμε ακόμη περισσότερα αναλώσιμα από μισθούς, απ’ ό,τι στην ΕΕ-28, παρόλο που τα αναλώσιμα στο σύνολο των δαπανών λειτουργίας, έχουν μειωθεί από 55,5% (37,5% στην ΕΕ-28) το 2009 σε 41,6% ( 39,3% στην ΕΕ-28) το 2016. Η τεράστια αυτή περικοπή δαπανών στη διαχείριση των νοσοκομείων εισπράττεται από την κοινωνία ως κατάρρευση στην παροχή υπηρεσιών υγείας, ακριβώς διότι δεν συνοδεύτηκε από βελτίωση της παραγωγικότητας των νοσοκομείων. Η υποβάθμιση της ποιότητας, μάλιστα, ενισχύεται και από τη μεγάλη υποστελέχωση των νοσοκομείων, καθώς λόγω της μείωσης των εισοδημάτων του ιατρικού προσωπικού υπήρξε φυγή ιατρών προς το εξωτερικό.
–Στον φωτισμό, στα 100 ευρώ τα 94 είναι λάμπες και τα 6 μισθοί στην ΕΕ-28, ενώ στην Ελλάδα η αναλογία είναι 50/50 περίπου. Στην Ιρλανδία, ιδιωτική εταιρεία έχει αναλάβει τη συντήρηση 250.000 σημείων φωτισμού στους δρόμους, με ανάθεση από 25 φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης, χρησιμοποιώντας 120 υπαλλήλους σε 8 περιφερειακές εγκαταστάσεις.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
