Η Κάλλας, η Μήδεια και η Πίνα Μπάους «ζωντανεύουν» στο Ντίσελντορφ μέσα από την τέχνη του Ελληνα γλύπτη, Νίκου Φλώρου

Περνώντας το κατώφλι της εισόδου του δημαρχείου του Ντίσελντορφ, της πρωτεύουσας του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας στη Γερμανία, το μάτι του επισκέπτη πέφτει πάνω στο έργο του Ελληνα γλύπτη Νίκου, Φλώρου, «Queen Elizabeth I». Ενα φόρεμα φτιαγμένο από κομμάτια αλουμινίου, εμπνευσμένο από το αντίστοιχο κοστούμι, που φορούσε η Μαρία Κάλλας, στην όπερα Ντον Κάρλο του Τζουζέπε Βέρντι.
Το ιδιότυπο γλυπτό (200χ200χ220 εκατοστά), για τη δημιουργία του οποίου ο Νίκος Φλώρος χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει περισσότερα από 5.000 κουτάκια αναψυκτικών, είναι ένα από τα πρώτα έργα του και έχει βραβευθεί από το Metropolitan Museum of Art Costume της Νέας Υόρκης. Βρίσκεται στη συλλογή του καλλιτέχνη στη Νέα Υόρκη και ταξίδεψε ως το Ντίσελντορφ, για να υποδέχεται τους επισκέπτες της έκθεσης, που θα φιλοξενείται ως το τέλος του Δεκεμβρίου στο δημαρχείο της πόλης, έπειτα από πρόσκληση του δημάρχου του Ντίσελντορφ, Τόμας Γκέιζελ, σε συνεργασία με τη γενική πρόξενο της Ελλάδας, Μαρία Παπακωνσταντίνου.
Τα εγκαίνια έγιναν τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου, με μια παράσταση που ένωσε τρεις γυναίκες μύθους: Τη Μαρία Κάλλας, τη Μήδεια και τη διάσημη χορεύτρια Πίνα Μπάους (Pina Bausch), καθώς οι χορεύτριες του χοροθεάτρου της Πίνα Μπάους «ζωντάνεψαν» τη Μήδεια μέσα από τη Μαρία Κάλλας, φορώντας τις δημιουργίες του Νίκου Φλώρου. Η χορογραφία ήταν του μοναδικού με ελληνική καταγωγή χορευτή της Πίνα Μπάους, Δάφνι Κόκκινου.
Κοστούμια, διάφορες προσωπογραφίες της Μαρίας Κάλλας, γοβάκια… όλα πλεγμένα από αλουμίνιο, υφαντά-μωσαϊκά. Εργα από παλιές και νέες συλλογές, για τα οποία ο Νίκος Φλώρος περνά ατελείωτες ώρες μοναχικής δημιουργίας, προκειμένου να τα ολοκληρώσει. Τα περισσότερα του παίρνουν μήνες, ακόμη και χρόνο, όπως αναφέρει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ. «Είμαι σαν ασκητής, μόνο που το διακόνημα μου είναι τα έργα μου», λέει χαμογελώντας. «Η τέχνη είναι μια πνευματική διεργασία και χρειάζεται πολύ χρόνο και αφοσίωση».
«Η Μαρία Κάλλας και η Μήδεια ήταν δυο μορφές που «κάηκαν» μες το πάθος τους και προδομένες από τον έρωτά τους, η ιστορία τους με εμπνέει γιατί σχετίζεται με το πάθος, το οποίο είναι κινητήριος δύναμη για να δημιουργεί κανείς όπως εγώ» σημειώνει.
Μέσα από την τέχνη του, που ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, ο Νίκος Φλώρος θέλει να ακούγεται η Ελλάδα, που όπως επισημαίνει, είναι ιδέα: «Με ενδιαφέρει η οικουμενική Ελλάδα. Η Ελλάδα που έδωσε τον πολιτισμό και έχει μεταγγίσει στο DNA του κάθε ανθρώπου το ελληνικό ιδεώδες. Αφαίρεσε όσα πρόσφερε η Ελλάδα – τη δημοκρατία, την τέχνη, την αρχιτεκτονική, την ιατρική, τη γλώσσα, τη μουσική, το θέατρο, τη φιλοσοφία -από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, να δούμε τι μένει…».
«Υπηρετώ την τέχνη και τη συνδέω με ένα υλικό, της εποχής. Το αλουμίνιο. Ισως ο σύγχρονος άνθρωπος που αγωνίζεται για την επιβίωσή του να θεωρεί την τέχνη πολυτέλεια, όμως δεν είναι έτσι. Χωρίς την τέχνη και τον πολιτισμό δεν θα υπήρχε άνθρωπος. Η πραγματική τροφή του ανθρώπου είναι πνευματική και δια μέσου της τέχνης και του πολιτισμού εξανθρωπιζόμαστε» συμπληρώνει.
«Η δημιουργία για μένα είναι ζωή. Οταν θα πάψω να δημιουργώ θα πάψω να υπάρχω. Θεωρώ τον εαυτό μου ένα τίποτα μέσα σε αυτό το απέραντο σύμπαν, που απλώς θέλει να εκφράσει τα συναισθήματά του μέσω της τέχνης. Γιατί στο τέλος τι θα μείνει; Για παράδειγμα μετά από 2000 χρόνια όλα αυτά που ζούμε σήμερα πόση σημασία θα έχουν; Ισως το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη για τους ανθρώπους που βρέθηκαν στη ζωή μας. Γιατί η αγάπη έχει το στοιχείο της αιωνιότητας κι οτιδήποτε έχει την αιωνιότητα μέσα του εξακολουθεί να υπάρχει για πάντα», λέει ο κ. Φλώρος.
Η έκθεση του Νίκου Φλώρου και ο φιλέλληνας δήμαρχος του Ντίσελντορφ
«Ηρθαμε στο Ντίσελντορφ μετά από πρόσκληση του δημάρχου, ο οποίος αγαπά πολύ την Ελλάδα. Με τον Νίκο Φλώρο συνεργαζόμαστε τα τελευταία επτά χρόνια και έχουμε ταξιδέψει σε πολλές χώρες του κόσμου παρουσιάζοντας τα έργα του. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται μια τέτοια σύμπραξη με το χοροθέατρο της Πίνα Μπάους, η έδρα του οποίου είναι στο Βούπερταλ, όπου παρουσιάστηκε για πρώτη φορά η εν λόγω έκθεση πριν από ένα μήνα» επισημαίνει ο επιμελητής της έκθεσης, Αριστοτέλης Καραντής.
Ο δήμαρχος του Ντίσελντορφ καλωσόρισε τον κόσμο που παραβρέθηκε στα εγκαίνια, ανάμεσα στους οποίους ήταν και πολλοί Ελληνες ομογενείς αλλά και ο γνωστός ολυμπιονίκης Ιωάννης Μελισσανίδης. Οπως είπε, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, είναι δύο λαοί που τα βρίσκουν μεταξύ τους και ζουν χωρίς προβλήματα. Οι Ελληνες είναι κομμάτι της πόλης του Ντίσελντορφ, τόσο εκείνοι που γεννήθηκαν στη Γερμανία όσο και οι νεότερες γενιές που ήρθαν μετά το 2010, στην εποχή της οικονομικής κρίσης για την Ελλάδα. «Αγαπώ την Ελλάδα και έχω επισκεφθεί πολλά μέρη, όπως το Πήλιο, την Κρήτη, την Πελοπόννησο, τα νησιά… μέχρι και στον Ολυμπο έχω ανέβει. Μου αρέσει επίσης πολύ η Θεσσαλονίκη και κυρίως το παραλιακό της μέτωπο», σημειώνει.
«Οι Γερμανοί αγαπούν πολύ την ελληνική παιδεία» αναφέρει η γενική πρόξενος της Ελλάδας στο Ντίσελντορφ, Μαρία Παπακωνσταντίνου. «Φυσικά, οι Γερμανοί γνωρίζουν την Κάλλας. Εχουν ελληνική παιδεία. Η πλειοψηφία έχει ακολουθήσει ελληνιστικές σπουδές. Γνωρίζουν πολλά πράγματα, ίσως καλύτερα και από ορισμένους Ελληνες», προσθέτει.
«Στο Ντίσελντορφ είναι η πρώτη φορά που έχουμε έναν Ελληνα καλλιτέχνη αυτού του βεληνεκούς, που παρουσιάζει κάτι τόσο καινοτόμο, όπως η «πράσινη» τέχνη, σε συνδυασμό με το χοροθέατρο και τη γλυπτική. Και από τη στιγμή που μπαίνει μπροστά η πρωτεύουσα είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν και άλλες πόλεις που θα θελήσουν να φιλοξενήσουν την έκθεση του Νίκου Φλώρου, διότι υπάρχουν πολλοί φιλέλληνες στη Γερμανία, ενώ και το ομογενειακό στοιχείο είναι πολύ ισχυρό. Σε όλο το κρατίδιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας οι Ελληνες πλησιάζουν τους 200.000 και στο Ντίσελντορφ, σύμφωνα με τα στοιχεία της Μητρόπολης, είναι περίπου 20.000» επισημαίνει η πρόξενος.
«Στόχος μας είναι να χτίζουμε γέφυρες και ο πολιτισμός, όπως αυτό που ζούμε σήμερα, φέρνει πιο κοντά την Ελλάδα με τη Γερμανία», τόνισε.
Νικόλ Καζαντζίδου