του David Trueba (*)
Αφού περάσαμε μια ζωή πεισμένοι ότι κάθε Ισπανός κρύβει μέσα του έναν προπονητή της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, αποκαλύπτεται τώρα ότι κρύβουμε κι έναν διευθυντή του Κέντρου Εκτάκτων Υγειονομικών Καταστάσεων. Ιδίως σε ό,τι αφορά τα μέτρα αποκλιμάκωσης. Γιατί μπορεί από κλιμάκωση να μην ξέραμε πολλά, αλλά στην αποκλιμάκωση είμαστε άσοι. Μου θυμίζει ένα παιδί που είχα συναντήσει σε μια παιδική χαρά και του άρεσαν οι τσουλήθρες – αλλά μόνο να τις κατεβαίνει.
Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες χώρες, αλλά στην Ισπανία όταν συγκαλείται μια επιτροπή ειδικών παρουσιαζόμαστε όλοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι όταν ανακοινώθηκε ένας διαγωνισμός για την προεδρία του Οργανισμού Ραδιοτηλεόρασης, υπήρξαν 150 υποψηφιότητες. Μια χώρα που έχει 150 πολίτες οι οποίοι πιστεύoυν ότι είναι ικανοί να διευθύνουν αυτόν τον οργανισμό είτε στερείται σεμνότητας είτε αποδεικνύει ότι τα βραβεία Νομπέλ είναι fake. Ο διαγωνισμός, φυσικά, ακυρώθηκε.
Η αποχώρηση του Μπέρνι Σάντερς από τη μάχη για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών συνέπεσε με την έξαρση της υγειονομικής κρίσης στη χώρα. Ο Σάντερς θεωρείται ριζοσπάστης σοσιαλιστής επειδή ζητάει οικουμενικό σύστημα υγείας, διεκδικεί δίκαιες συνθήκες εργασίας και δεν του αρέσει που οι αμερικανοί φοιτητές τελειώνουν το πανεπιστήμιο χρεωμένοι μέχρι τον λαιμό. Ισως όμως η πύρρεια νίκη του Σάντερς να δημιούργησε κάποιες αμφιβολίες στους Αμερικανούς: κι αν ήμασταν Ευρώπη; Όμως όχι, όχι, μην τρομάζετε. Παρόλο που οι αμφιταλαντεύσεις του προέδρου τους περιέπλεξαν την αντίδραση στον ιό, και κατάργησαν το πλεονέκτημα που έχει η χώρα αυτή έναντι των άλλων, τα πιο εύπορα στρώματα δεν επηρεάζονται και αντέχουν τον εγκλεισμό. Αντίθετα με εκείνους τους άστεγους που κοιμούνται σε ένα πάρκινγκ του Λας Βέγκας τηρώντας – φυσικά – τις αποστάσεις.
Το προσδόκιμο ζωής στη χώρα αυτή άρχισε να μειώνεται το 2015 και, παρόλο που οι κατά κεφαλή δαπάνες για την υγεία είναι διπλάσιες από τη Γαλλία, η παιδική θνησιμότητα είναι δύο φορές υψηλότερη και 30 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν ασφάλιση. Δεν μοιάζει με πολύ ζηλευτό μοντέλο και παρά ταύτα βιαζόμαστε να το μιμηθούμε. Αρκεί να δει κανείς την άκριτη υποταγή των μέσων ενημέρωσης σε επιχειρήσεις που κυριαρχούν στο ηλεκτρονικό εμπόριο ή σε οπτικοακουστικές πλατφόρμες που δεν πληρώνουν τίποτα στο ισπανικό δημόσιο.
Η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη αυτές τις μέρες με έναν πραγματικό εφιάλτη για τα οικονομικά της, για τα ατομικά δικαιώματα και για τους εθνικούς οργανισμούς κοινωνικής και υγειονομικής προστασίας. Και προσπαθεί να προστατεύσει ό,τι μπορεί, το οποίο εμείς περιφρονούμε σε καθημερινή βάση. Η Ευρώπη έχει κακό όνομα, αλλά ο ελέφαντας αυτός μας προστατεύει απέναντι στο χάος που βασιλεύει σε μεγάλο μέρος του πλανήτη.
(*) Ο Νταβίντ Τρουέμπα είναι ισπανός συγγραφέας, σκηνοθέτης και σεναριογράφος
(Πηγή: El Pais)
